فصل های بی قراری

ــ درسته، اینجا هیچ قانونی در مورد من صدق نمی‌کنه چون رئیسم، کاملا متوجه شدی؟بعد هم با همان لبخند مسخره‌اش رفت و سر میزی که چند مرد بودند کنار  محرابی نشست. نگاهی دلخور به مسئول غذا که بی‌توجه به قار و قور شکم من با  دستمالی میزش را مرتب و نظافت می‌کرد انداختم. انگار فقط منتظر تحویل غذای  رئیسش بود که کارش را تمام کند. دستم را روی شکمم گذاشتم تا صدایش را ساکت  کنم و به سمت بهادری نگاهی انداختم، حتی از این فاصله هم می‌توانستم لبخند  مسخره‌ی روی لبش را حین غذا خوردن ببینم و تشخیص بدهم. مردک انگار با من  پدرکشتگی داشت. شاید چهره‌ام شبیه آدمی بود که دلخوشی از او نداشت. شاید هم  می‌خواست گربه را دم حجله بکشد و ثابت کند رئیس سختگیریست تا کارمند گوش  به فرمانش باشم. هرچند که خودش خواسته بود من برای کار به کارخانه‌اش بیایم  و دلیلی برای این کارها نمی‌دیدم.