حوالی پاییز

- می‌گن آدما وقتی تنها می‌شن می‌فهمن که سخت‌تر از اون چیزی نیست! محیا خیره به یاسین می‌شود و لب می‌زند.- توأم فهمیدی؟نفس عمیق محیا نشان از تایید جمله یاسین است.- زیاد سخت نبود، چون من از اول تنها بودم! محیا عاصی از حرف‌های ضد و نقیض همسرش به چشمان رنگ شب مردش نگاه  می‌کند. هنوز هم نفهمید چه طور وسط برف زمستانی ایستاده‌اند و خیره یکدیگر  شده‌اند.- پس چرا گفتی؟یاسین شانه‌ای بالا می‌اندازد و لبخند مردانه‌ای می‌زند.- چون الان نیستم! الان دیگه تورو... دارم! محیا از لبخند مردش حس خوبی می‌گیرد. ناخوآگاه او هم لبخندی می‌زند و به حرف می‌آید.- چی داری؟ یاسین نزدیک‌تر می‌آید. فاصله میان‌شان همانند گذشته به سه سانت رسیده است! یاسین اغواگرانه نفس گرمش را کنار گوش محیا هل می‌دهد و لب می‌زند.- دوسِت‌ دارم!