بی بهانه

- کوهیار؟چشم بسته جواب داد:- هوم؟چه‌قدر دلم می‌خواست با کسی درددل کنم، امشب از همیشه بیش‌تر درد داشتم. می‌شد با کسی که مسبب تمام دردهایت است درددل کنی؟!شاید اولینش بودم...- چرا نمی‌پرسی کار مهمم چی بود که اومدم؟حس کردم جا خورد ولی نه چشم باز کرد نه نگاهم کرد و فقط آهسته جواب داد:- عادت ندارم کسی رو مجبور به حرف زدن کنم، گفتی مهم نیست دیگه.دلگیر و دل‌شکسته مثل خودش آهسته زمزمه کردم:- اما یه عادت خیلی بد داری که آدم‌و قشنگ لال می‌کنی.پلک باز کرد ولی نگاهم نکرد و به تاریکی جاده چشم دوخت.در جایم کج و مایل به سمتش نشستم.- اومده بودم کمکم کنی، نیاز دارم یه بزرگت‌تر راهنماییم کنه.سمتم برگشت و خیره‌ام شد، از همان خیره شدن‌های نرم و آرام ولی بی‌کلام.- من یه غلطی کردم کوهیار، حالا هر کار می‌کنم به هر دری می‌زنم درست نمی‌شه.اخم ریزی کرد و انگار نگران شود زبان باز کرد:- چی شده؟چطور می‌گفتم! حتی درددل کردن هم سخت بود با کوهیار!نگاه دزدیدم و این بار من به تاریکه جاده چشم دوختم.- تا حالا شده صد نفر جلو روت قد علم کنن که راهت‌و پیش نری؟مکث کردم و آب دهانم را فرو خوردم.