چه ساده شکستم(دو جلدی)

روی یکی از نیمکت های سالن شلوغ ترمینال ، جای خالی پیدا کردم. در حالی که  خسته و عرق ریزان روی آن می نشستم به ساعت بزرگی که از سقف ترمینال آویزان  بود نگاه کردم. هنوز یک ساعت تا حرکتم وقت باقی بود. به پشتی صندلی تکیه  دادم و به آدم هایی که با عجله می آمدند و می رفتند خیره شدم. عجله و هراس و  اشتیاق و گاهی ترسشان برایم جالب بود. حالا راحت می تونستم به دور و بر و  آدم های مقابلم خیره شوم ، بدون اینکه مجبور باشتم نگاه ملامتگر و سرزنش  بار کسی را تحمل کنم. کنارم زن و مرد جوانی ایستاده و مشغول صحبت با  همراهانشان بودند. اطرافشان پر از ساک و چمدان بود. با دیدن ساک های شیک و  تمیز آنها بی اختیار نگاهم به سمت وسایل اندکم کشیده شد. ساک امانتی شریفه  خانوم بود، به همراه کیسه ی سیاه رختخوابم با ساک کوچکتر دیگری که تعدادی  از کتاب هایم را در آن قرار داده بودم. دوباره توجهم به سوی زن و مرد جوان  جلب شد. مشغول خداحافظی بودند. مادر زن جوان گریه می کرد و مرتب از خدا  برایشان آرزوی خوشبختی می کرد. احتمالا مسافر ماه عسل بودند.