مثل دریا مثل موج

ارژنگ پشت یکی از کارگاه‌ها روی زمین نشست، به درخت نارون بلندی تکیه داد و  به فکر فرورفت. سعی داشت اطلاعات جدیدی را که به دست آورده بود یک بار  دیگر در ذهنش مرور کند تا چیزی را فراموش نکند ولی بی‌اختیار فکرش متوجه  نوشین می‌شد و نمی‌توانست روی موضوعات دیگر تمرکز کند. یک لحظه چشمانش را  بست و قیافه‌ی ملوس و خواستنی او را در ذهن تجسم کرد، با چشم‌های آبی درشتی  که شوق زندگی در آن‌ها می‌درخشید. ارژنگ احساس بیچارگی می‌کرد. از خودش  پرسید...