اگر نرفته بودی

چشم که باز کردم، انگار جهان مقابلم روی صندلی نشسته بود و با همان نگاه پر  مهر تماشایم می‌کرد. گلوله‌ی سُربی که میان گلویم گیر کرده بود، ذوب شد و  تبدیل به قطره‌های اشک شد و بیرون ریخت. به آنی صورتم خیس شد. قلبم از نگاه  او بی‌قرار شد و خون با سرعت بالایی به مغزم هجوم برد. همه‌ی سیستم بدنم  به هم ریخت. حتی یادش هم همین قدر پررنگ بود.پلک زدم و چند ثانیه چشمانم را روی هم فشردم و دوباره چشم باز کردم،  جهان هنوز نشسته بود و انگار خود خودش بود، با همان نگاه مهربان و لبخندی  که زیباترین لبخند دنیا بود. زبانم حرکتی نمی‌کرد. نگاهمان در هم قفل شد.  این داغی و اشتیاق خیال نبود. این تپش‌های بی‌قرار خیال نبود. لب‌هایش از  هم باز شد و صدایش خوش به دلم نشست:همه‌ی دنیام تویی، نبینم غمت رو!