میان لاشه ایستگاه متروکه

تا چشم کار می¬¬کرد برف بود و برف. صدایی انگار مرتب، آرام و ناله¬وار به  نام می¬خواندش. سر چرخاند، اما صاحب صدا را ندید. قدمی برداشت، خواست از  لبه¬ی پرتگاه عقب بکشد، پای راست را که برداشت، پای دیگر همراهی نکرد.  برگشت و نگاهی به آن انداخت. تا جایی حوالی زانو زیر برف مانده بود و آن  پایین احساس دردی که داشت نشان می¬داد پای چپ به جایی گیر کرده است. خم شد،  دست¬ها را دور ران پا گره و تلاش کرد آن را بیرون بکشد. نتیجه¬ای نگرفت.  دوباره صدایِ ناله¬وار به نام خواندش. سر بلند کرد و نگاه چرخاند. باز هم  کسی را ندید. فکر کرد شاید باید اول پایش را خلاص کند و بعد به دنبال منبع  صدا بگردد. خم شد، برف¬ها را مشت¬مشت کنار زد، تا ببیند آن زیر، پا به چه  چیز گیر کرده است، برف¬های انباشته¬شده انگار سرِ تمام شدن نداشتند. هر چه  بیشتر چنگ می¬انداخت، برف کمتری کنار می¬رفت و هر چه بیشتر تقلا می¬کرد،  پایِ دربند گرفتارتر می¬شد. درست شبیه اسیر شدن میان یک باتلاق بود.  باتلاقی برفی.