نفسم باش

دلم می‌خواست برای کسی حرف می‌زدم. از خیلی چیزها برایش می‌گفتم. از غم‌هایی که رنگ باخته بود و از شادی‌هایی  که پُر رنگ شده بود. از نخواستنی که به خواستنی‌ترین تبدیل شد و از حسی که به رنگ عشق در آمد. از دستی که به سمت تنها یک آرزو دراز شد و برای به چنگ آوردنش داشت با زمین و زمان می جنگید.و از همه مهمتر از رازی سر به مُهر که باید به زبان می‌آمد و جانم را خلاص می‌کرد.سام احساسم را گره زده بود... یک گره کور!و دست‌های من ناتوان تر از هر وقتِ دیگر... باز کردنِ این گره کارِ  خودش بود نه کارِ من! تا برنمی‌گشت این گره همچنان کور باقی می‌ماند.