یکه سوار

یه شب سرد تو چله‌ی زمستون، وقتی که به قصد شب نشینی به منزل آقا خدا  بیامرزش رفته بودیم، چشم‌های خمار و پیچ و تاپ موهاش دل و دینم رو با هم  برد... .رفته بودم رخت و لباس عوض کنم.‌‌ در چهارم دالون رو که باز کردم دخترک میون اتاق بود ولچک سرخش روی زمین افتاده بود. موج موهاش تا زیر کمر رسیده بود و چشمای وحشت زده‌ش میخ من بود‌‌!یه دل سیر که نگاهش کردم، زدم بیرون اما، هنوز... هنوز اون خرمن موها و  چشم‌های مخمور دست از سرم برنداشته که نداشته! یه جوری... یه جوری چنبره  زده رو روزها و شب‌هام که خلاص شدن از دستش خیال خامه!